Toen juf Carin donderdag stipt om vijf over acht in de aula kwam voor de dagelijkse briefing, zag ze wel de bos bloemen staan, maar ze bedacht geen moment dat die voor haar zou kunnen zijn. ,,Grappig eigenlijk, want vóór de zomervakantie had ik puur toevallig nog bedacht dat mijn veertigjarig jubileum er wel eens aan zou kunnen komen.'' Ze nam zich voor om in de vakantie haar Aktes van Benoeming eens na te kijken, maar toen het eenmaal zo ver was, dacht ze er natuurlijk niet meer aan. ,,Pas toen Peter aan een speech begon en mij persoonlijk aansprak viel dat kwartje weer!''

Meerwaarde

Haar eerste veertien jaren als juf werkte Carin op een reguliere dorpsschool in 's Gravezande, waar ze belangrijke ervaringen opdeed. ,,We moesten met elkaar beslissen over de methodes die we gebruikten, maar dat deden we ook voor de kleuters. Ik vond het zo gek om dat te moeten beslissen, terwijl ik geen idee had wat er in een kleuterklas gebeurt. Toen ben ik twee jaar kleuters gaan doen, zodat ik ook wist waarover ik het had.'' Ze leerde er niet alleen van hoe het kleuteronderwijs werkte, maar ze leerde ook meer over zichzelf. ,,Na twee jaar kleuters wist ik ook meteen dat dat niet mijn doelgroep was...'' Het is tekenend voor de betrokkenheid, de passie en de oprechtheid waarmee Carin haar vak uitoefent.

Ook mocht Carin mee met een provinciale werkgroep over inclusief onderwijs naar Amerika. ,,Over wat wij daar hebben gezien en geleerd hebben we een boek gepubliceerd, waarmee scholen hun eigen plannen van aanpak voor inclusief onderwijs konden schrijven. Dat leidde er daarna op mijn eigen school toe dat er kinderen werden aangenomen, bijvoorbeeld met het Syndroom van Down, die anders nooit bij ons op school hadden gekomen.''

Een leerling uit haar eigen klas werd uiteindelijk de aanzet om van die school afscheid te nemen. ,,Ik weet nog goed dat ik een jongetje in de klas had dat tegen mij zei: 'Juf, dank je wel! Je bent de eerste die in mij gelooft!' Dat vond ik niet alleen een heel mooi compliment, bij viel toen ook het kwartje dat ik écht van meerwaarde kan zijn voor kinderen die iets extra's nodig hebben. Toen heb ik de keuze gemaakt om eens in het Speciaal Onderwijs te gaan kijken, en daar werd ik echt gelukkig van. In het SO kan ik mijn kracht inzetten, namelijk om elk kind zonder oordeel te zien, om te zoeken naar wat er bij deze kinderen wél mogelijk is en om dan samen tot oplossingen te komen. Dat talent kan ik in het Speciaal Onderwijs meer inzetten dan in het regulier. Hier heb ik écht meerwaarde.'' 

Trouw en plezier

Via een SO-school en een Taalschool leidde het pad van Carin vier jaar geleden naar De Musketier, wat in die veertig jaar dus pas haar vierde werkplek is. ,,Ik ben wel trouw en loyaal, denk ik. Aan mijn collega's, aan de school waar ik werk, aan de kinderen.'' Dat komt ook bij de leerlingen terug. ,,Juf Carin is een lieve juf, die ons goed begrijpt en die ons echt wil helpen. Als het nodig is, kan ze ook streng zijn, maar we kunnen altijd op haar vertrouwen'', zegt Sterre, die vorig jaar bij haar in de klas zat. Fedde lacht als hij over zijn juf van vorig jaar praat. ,,We botsten soms best wel'', zegt hij eerlijk. ,,Ik moest echt wel een beetje aan haar wennen, en zij ook aan mij, denk ik'', lacht hij. ,,Maar ze heeft echt humor en houdt wel van een beetje sarcasme! Het is gewoon een goede en leuke juf die echt voor ons klaar staat!''

Toekomst

Met haar 61 zomers heeft ze nog een jaar of zeven te gaan in het onderwijs, en daar kijkt ze met energie en plezier naar uit. ,,Als je plezier hebt in je werk, dan wil je naar school. Er zijn ook periodes dat het willen er misschien wat minder is, dan 'ga' je gewoon. Maar wanneer het 'moeten' wordt, moet ik weg. Nou, daar is hier op De Musketier zeker geen sprake van! Ik ga nog steeds elke dag met plezier naar mijn werk. En wat mij betreft ga ik die komende zeven jaar met evenveel plezier volmaken!''